{11} Rozdział jedensty.

Nie mogłam uwierzyć, że w Bradford i to w dodatku u Zayn'a spotkam Liam'a. Byłam naprawdę bardzo zaskoczona widząc go. Po tym jak kilka lat temu wyprowadził się z naszego rodzinnego miasta nie miałam z nim kontaktu. Ucieszyłam się dziś, wiedząc go. Moja przyjaźń z nim, z dzieciństwa najwidoczniej przetrwała, bo dogadywaliśmy się tak samo świetnie jak kiedyś. To świetnie, że po czasie znów wpadasz na osobę, która była i nadal jest dla ciebie ważna. Jedynie Zayn mało udzielał się tego wieczoru, może to przez jakąś sprawę. Na początku wydawał się być w dobrym humorze, niestety po czasie on gdzieś się ulotnił i Zayn odchodził co rusz od nas, by zapalić. Może to moja wina? Z taką myślą zasnęłam w łóżku Malika.

Niepewnie wyszłam z pokoju udając się do kuchni. Siedział w niej już Zayn i Harry.

- Cześć. - przywitałam się z nimi i usiadłam na krześle, naprzeciw Zayn'a.

- Wyspana? - spytał Harry. Jedynie pokiwałam głową.

- Chcesz śniadanie? - Zayn wstał i podszedł do lodówki.

- Nie dzięki, zadowolę się tylko jabłkiem.

Z talerza, który stał na stole wzięłam jabłko i ugryzłam je.

- Zayn - zwróciłam się do chłopaka - nie zostanę na długo. Maksymalnie dwa dni i wrócisz do swojego wygodnego łóżka.

- Chyba sobie żartujesz. - stanął za mną kładąc dłonie na moich ramionach. - Zostaniesz do momentu, kiedy mi się odechce spać na kanapie, a uwierz, że to tak szybko nienastąpi.

- Uroczo - skomentował Harry, za co dostał od Zayn'a po głowie.

Czułam się tu dobrze. Chłopcy i Eleanor byli świetni.

- Siemanko - do kuchni wszedł Niall. Odziany był jednie w ciemne bokserki kontrastujące z jego bladym odcieniem skóry.

- Ubrałbyś się. - mruknął Harry. - Dziewczyna jest między nami.

- Jej to nie przeszkadza. - machnął ręką i z uśmiechem podszedł do butelki z wodą.

- Powiedzmy.

Co chwilę ktoś przychodził do kuchni lub z niej wychodził. Na samym końcu wszedł Liam, uszykowany jak do wyjścia.

- Siema chłopaki, cześć Mimi. - podszedł do mnie i ucałował mój policzek. Muszę przyznać, że było to przyjemne. Mieć znów go przy sobie jako przyjaciela było świetne.

- Wybierasz się gdzieś? - spytał go Zayn.

- Mama dzwoniła z rana, że chcę widzieć mnie i siostry. Nie wiem o co jej chodzi. Będę wieczorem.

- Serio skoczyłeś wtedy do tego jeziora? - spytałam powstrzymując się od śmiechu.

- Kumpel obiecał, że dobrze zapłaci. - wzruszył ramionami.

- Ale nago? - wybuchnęłam śmiechem, a on razem ze mną. - Jesteś niemożliwy.

- Zdarza się. Masz ochotę na kawę? - spytał. Przytaknęłam, a po chwili oboje trzymaliśmy w dłoniach kubki z kawami.

- Ciszę się, że przyjechałaś.

Usiedliśmy na ławce w parku.

- Też się z tego powodu cieszę. Myślałam jednak, że będę ci się narzucać i wygonisz mnie zaraz po tym jak bym przyjechała, lecz jeszcze ze mną wytrzymujesz. - zaśmiałam się.

- Ale tylko do czasu. Dlaczego mnie wcześniej nie uprzedziłaś?

- Niespodzianka? - machnęłam rękoma przy czym wylałam trochę kawy na chodnik.

- Lubię takie niespodzianki. - skwitował i upił swoją kawę.

_._._ 

Nie wierzę do tej pory, że Em jednak do mnie przyjechała, naprawdę nie wierzę. Od samego rana spędzam z nią czas i nadal chcę to robić. Obróciłem kubek w dłoniach i spojrzałem na nią. Była ładna, bardzo ładna, więc nie dziwię się, że Harry patrzył na nią w ten, a nie w inny sposób. Mi także podobała się z wyglądu. Przyjemnie mieć taką ładną przyjaciółkę i móc ją chronić przed wszystkimi imbecylami tego świata.

- Powiesz mi coś? - spytałem.

- Co takiego? 

Usiadła na ławce po turecku, przodem do mnie.

- Co takiego łączy cię z moim kumplem Liam'em? 

Strasznie męczyło mnie to pytanie i musiałem wiedzieć.

- Zayn... - westchnęła i spojrzała na mnie. - A co mnie może łączyć z chłopakiem, którego znam jako dzieciaka? No powiedz. Przyjaźniliśmy się i chyba nadal tak jest. Czuję się przy nim dobrze, jak przy bracie, chyba... ale nieważne. Liam to Liam i koniec. A czemu pytasz?

- Chciałem po prostu wiedzieć. Nazwałaś go Chudym i to jakoś mnie zainteresowało. 

Zaśmiała się schodząc z ławki. Stanęła przede mną.

- Tyle razy oglądałam z nim Toy Story, że z czasem był jak ten Chudy z bajki.

- A Mimi?

Tak byłem bardzo ciekawski, ale po prostu chciałem wiedzieć od czego to się wzięło.

- Zdrobnienie, którym tylko on się posługiwał. Coś ty taki dociekliwy? 

- Ciekawość - pociągnęłam ją za rękę i ruszyliśmy w stronę domu. Nie spieszyło mi się tam wcale, ale przydałoby się coś zjeść. 

Przepuściłem dziewczynę w drzwiach i obje weszliśmy do salonu.
- Co jest na obiad? - spytałem opierając się o fotel, na którym usiadła Ems.
- Nic. - Louis wzruszył ramionami. 
- Jak to nic. Dzisiaj środa, kolej gotowanie Niall'a. Gdzie ten imbecyl? 
- Na górze. Zabrał ostatnie piwo z lodówki i siedzi w pokoju, chyba gada z kimś przez telefon. 
- Bardzo jesteś głodna? - spytałem Emmę, pochylając się nad nią.
- Jeśli Niall nic nie ugotował, to może my coś zrobimy? - zaproponowała.
- W takim razie, chodź. - wyciągnąłem do niej rękę. - Zobaczmy co mamy w kuchni.
Niestety w kuchni było niewiele, więc odbyliśmy także szybką podróż do sklepu i znów do domu. Obiad był prosty i dobry. Spaghetti posmakowało każdemu, a nawet zostało na później dla Liam'a. 
- Obiad nam się udał. - skwitowała Emma, kiedy siedzieliśmy wszyscy ponownie w salonie, tym razem najedzeni.
- Macie ochotę na film? Bo ja bym sobie obejrzał. - Harry znudzony latał po kanałach.
- Jeśli masz coś ciekawego.
I tak wyszło, że leżeliśmy na rozłożonej kanapie i fotelach w salonie oglądając Piłę 4. W zaledwie kilku minut filmu mogło zrobić się komuś niedobrze, jeśli słabo znosił takie widoki. Ten film w niektórych momentach był naprawdę obrzydliwy. Eleanor od samego początku siedziała maksymalnie blisko Louis'a, którzy siedzieli na dwóch złączonych fotelach. Niall rozłożył się na fotelu i kawałku kanapy i patrzył z lekkim obrzydzeniem na ekran. Ja z Emmą i Harry w połowie leżeliśmy na kanapie.
- Zayn? - usłyszałem jej szept przy uchu.
Odwróciłem głowę w jej stronę.
- Mogę się do ciebie przytulić? - niepewność słyszalna w jej głosie była urocza. Jej zachowanie w tym momencie było urocze. Nie odpowiadając objąłem ją ramieniem, odrobinę przyciągając do siebie. Wtuliła głowę w mój bok i westchnęła. Czułem jak moje ciało ogarnia szczęście. Stajemy się sobie coraz bliżsi. To naprawdę cudowne uczucie, polecam!





Od autorki:

Jak widzicie taki bonus na życzenie Patti. Masz Słodzik i czytaj. ; * 

Jedenastka już za mną. Choć przyznam, że akcja miała być całkowicie inna, po namyśle stwierdziłam, że przyda się teraz mnóstwo sielanki, bym jak w każdym moim opowiadaniu wprowadziła trochę zamętu, płaczu, bólu, rozpaczy...
Chciałabym was zachęcić do zadawania pytań postaciom w górnej zakładce.

Do następnego. ; *