(24) Rozdział dwudziesty czwarty.

Dźwięk budzika wyrwał mnie z przyjemnego snu w objęciach chłopaka. Jęknęłam i otworzywszy oczy sięgnęłam po komórkę wyłączając piszczącą melodyjkę. Zayn leżący za mną tylko mruknął coś niewyraźnie i wzmocnił uścisk na moim brzuchu. Mimo, że chodzę do pracy od około trzech miesięcy to nadal tak samo nie chce mi się wstawać. Wyswobodziłam się z uścisku mojego chłopaka i wyszłam z łóżka. Chłód paneli drażnił moje bose stopy. Z szafy wyciągnęłam ciuchy, w których mam nadzieję nie zmarznąć i wyszłam z pokoju kierując się ku łazience na piętrze. Nadal mieszkam z chłopakami, gdyż Els od miesiąca jest już u siebie z racji rozpoczęcia się studiów. Cały czas jednak zbieram na mieszkanie, odkładając wszystkie możliwe, zarobione pieniądze. Co z tego, że pracuje jak ta suma nadal jest mała, lecz z każdym tygodniem, miesiącem jestem bliżej kupna czegoś swojego, choć Zayn nadal upiera się przy swoim, lecz ja nie będę wiecznie z nimi mieszkać, może z Zayn'em tak, ale nie z resztą. Ubrawszy się wyszłam z łazienki, włosy spięłam, a lekki makijaż pojawił się na mojej twarzy. Od momentu, kiedy opuściłam dom matki nie mam z nią kontaktu i utrzymywać nie zamierzam. Jest dobrze tak jak jest. Mam faceta, który obdarowuje mnie miłością, którą także otrzymuje ode mnie. Psa, którego wcześniej zostawiłam u znajomej mojego zmarłego taty, po czasie zawiozłam do babci, którą dość często wraz z Zayn'em i Liam'em odwiedzamy.

Weszłam ponownie do pokoju, by zabrać telefon, torebkę i parę innych potrzebnych rzeczy. Zayn już nie spał, tylko teraz patrzył na moje ruchy.

- Zawieźć cię? - spytał wtulając twarz w poduszkę. To zdecydowanie był słodki widok. Zaspany chłopak patrzący na ciebie z świecącymi się oczyma jest ideałem. Mam swój ideał.

- Sama pojadę. Poza tym muszę jeszcze jechać po tę sukienkę. - powiedziałam zakładając torebkę na ramię.

- Sukienkę?

- Na wesele twojej kuzynki, kochanie. - przypomniałam mu. - To już za trzy tygodnie, a ja nadal nie mam w czym iść, a tamta była świetna, zresztą...

- Chcę wybrać ją z tobą. - podniósł się na łokciach wpatrując się we mnie. - O której kończysz?

- Przed piętnastą, czekaj przed wejściem.

Podeszłam do łóżka i nachylając się nad nim pocałowałam Zayn'a. Oddał pocałunek ciągnąc mnie za kitkę.

- Już tęsknię.

Zaśmiałam się jedynie i wyszłam z pokoju. Nasi wspólni znajomi twierdzą, że jesteśmy aż za słodcy, lecz dla nas to nic takiego, jeśli jesteśmy razem. Chcemy się dotknąć, pocałować, przytulić. Mimo, że wszystko z boku wygląda na idealne nie zawsze takie jest, ale u nas się to sprawdza. Nasze kłótnie ograniczają się tylko do walki o pilota i o to, kto ma prowadzić lub gotować danego dnia. Lecz nawet to kończy się miłym słówkiem i dotykiem jego ust na moich.

Ubrawszy się zabrałam klucze z wieszaczka w korytarzu i wyszłam na zewnątrz.

 Piętnaście minut później byłam już w pracy. Praca jak każda inna. Mała, przyjemna i pełna gości restauracja jest dobrym miejscem na zarobienie. Weszłam do budynku i witając się z kolegą ze zmiany poszłam na zaplecze zostawić niepotrzebne rzeczy, a fartuszek zawiązać na wysokości pasa.

- Jak tam? - spytałam podchodząc do chłopaka.

- Wszystko byłoby świetnie, gdyby nie to, że dziewczyna właśnie ma czas porannych mdłości i budzi mnie odgłos wymiotowana.

- Narzekasz. - zaśmiałam się cicho - Początki są najgorsze. Poczekaj tylko jak przyjedzie czas na zmianę humoru milion razy dziennie, dopiero wtedy oszalejesz.

- Nie wiem jak ja to przetrwam. - jęknął z uśmiechem.

- Dasz radę. - poklepałam go po ramieniu. - Za kilka miesięcy będziesz latał z wózkiem.

- Żebyś ty przypadkiem nie latała. - zaśmiał się.

Kilkanaście minut po czternastej wyszłam z pracy, a Zayn czekał przy samochodzie nonszalancko się o niego opierając. Sama się dziwię, że na początku nie zwracałam uwagi na jego wygląd czy posturę ciała. Idąc z nim za rękę ulicami Bradford co druga ładna, zgrabna laska mówiła mu 'cześć' i posyłała mu śmiech, który wprawdzie mnie irytował. Fakt, byłam zazdrosna, ale także rozpierała mnie duma, że mam tak zdolnego i przystojnego chłopaka.

- Co tak długo? - spytał podchodząc do mnie.

- Rozmawiałam jeszcze z Lukas'em o jego ciężarnej dziewczynie. Biedaczek nie znosi tego dobrze. - powiedziałam całując go w lekko zarośnięty policzek.

- Pamiętam jak moja kuzyna zaszła w ciążę z bliźniaczkami, jej mąż dostawał szału przed i po porodzie.

Zaśmialiśmy się i ruszyliśmy w stronę sklepów z sukienkami. Wchodząc do środka miałam świadomość, że z Zayn'em te zakupy będą ciężkie. Jemu rzadko się coś podoba.

- Więc jak wygląda ta twoja upatrzona sukienka? - spytał, rozglądając się po wystawie.

- Kremowa z czarnymi elementami, tylko patrz, żeby była bez ramiączek.

Pokiwał głową i wszedł pomiędzy regały oglądając wszystko po kolei. Ruszyłam w drugą część sklepu szukając kiecki, która wcześniej mi się podobała. Els była już na weselu z Lou, teraz pora na nas. Swoją drogą tworzą tak idealną parę. Czasami wydaje mi się, że oglądam film romantyczny z nimi w roli głównej. Są tacy kochani i przede wszystkim szczęśliwi.

- Mam coś chyba dla ciebie. - nagle za mną pojawił się Zayn z sukienką w dłoni.

- Jest piękna. 

Była bez ramiączek koloru kremowego z białym gorsetem, który zdobiły kremowe elementy. Pod biustem był pasek, który wszystko upiększał. Nie była zbyt długa, lecz także nie za krótka na wesele. 

Z zakupem wróciliśmy do domu, będąc w nim sami. Chłopcy często wychodzili szukać studia, w którym będą mogli nagrać kilka kawałków, bo w przyszłym tygodniu mają dwie imprezy do odwiedzenia.

Siedziałam z Zayn'em na kanapie w salonie przeglądając katalog z sukniami ślubnymi, który przysłała nam jego kuzynka. Mój chłopak natomiast był bardzo zapatrzony w powtórkę jakiegoś meczu. Nie zapominał jednak o mojej osobie, bo co rusz gładził moje odkryte nogi leżące na jego kolanach.

- Te sukienki są piękne. - powiedziałam.

- I jest z nią zawsze najwięcej zachodu.

- Tylko raz w życiu wychodzi się za mąż w tak piękny sposób, wszystko musi być idealnie.

- I dlatego to ja będę planował ślub. - zaśmiał się całując mnie w kolano.

Najwidoczniej przysnęło mi się na kanapie, bo obudziły mnie rozmowy dochodzące z kuchni. Nie chciało mi się wstawać, więc z zamkniętymi oczyma leżałam dalej.

- Myślę, że powinniśmy jej powiedzieć. - powiedział Liam.

- Zgłupiałeś? Przecież to może wszystko zniszczyć! Nie może się o tym dowiedzieć! - Harry był bardzo zdenerwowany, a ja nie wiedziałam o co chodzi.

- Ale przecież on jej tego nie powie.

- Perrie także nie zna. - powiedział Nialler.

- Żeby tylko się nie dowiedziała... - jęknął Hazz.

Ale czego do cholery ktoś ma się nie dowiedzieć?! I tym kimś najprawdopodobniej mam być ja.

Od autorki:

Badziew, ou! 

Rozdział dopiero teraz  z powodu braku ładowarki. Jest beznadziejny, ale mam zamiar skończyć tą sielankę, bo w życiu tak nie ma, a już w szczególności nie w moim.  To by było na tyle. Kontakt ze mną na gadu 11744685 ( ale na razie mnie nie ma ), a jak coś to TT - nataa_n. Pytania do bohaterów mile widziane ( w zakładce u góry ). 

+ Nowy rozdział na blogu, który prowadzę z przyjaciółką. ; 3 (http://babyiamaddictedtoyou11.blogspot.com/ )