(27) Rozdział dwudziesty siódmy

Nigdy nie przestaniesz kochać. Po prostu nauczysz się bez niego żyć.

Harry uświaomił mnie, że ani dziś, ani jutro, a nawet za tydzień mam nie wybieram się do pracy bo mam urlop, który trwa całe dwa tygodnie. Z jednej strony schlebia mi, aż taka opieka ze strony Hazzy, lecz to wiąże się z spędzaniem z Zayn'em czasu, kiedy powinnam być w pracy.

Nadal siedzę w pokoju Liam'a i szczególnie nie chce mi się z niego wychodzić. Przebrałam się tylko w jakąś koszulkę Chudego i położyłam się do łóżka. Szczerze mówiąc, nie czułam się zbyt dobrze i to nie chodzi tylko o stan psychiczny, fizyczny także się pogorszył. Wtulając się w poduszkę przesiąkniętą zapachem przyjaciela zaczęła rozmyślać nad swoim życiem. Próba ułożenia i zaczęcia wszystkiego na nowo skończyła się jak skończyła, czyli tak jak zawsze. Płacz, zaciśnięta szczęką i głowa uniesiona wysoko, aby nikt nie widział jak bardzo cierpię, choć i tak nie zawsze mi to wychodzi. Płacz w ramionach przyjaciela pomaga, płacz w ramionach Hazzy uspokaja, płacz w ramionach Liam'a pociesza. Płacz przy nich nie jest oznaką słabości, tylko wylewaniem z siebie wszystkiego co leży na sercu, łzy to tylko taki niepotrzebny dodatek. Przewróciłam się na drugi bok i zasnęłam.

- Emma, Ems. - obudziło mnie szturchanie w ramię. Otworzyłam zaspane oczy i przed łóżkiem, na którym spałam zobaczyłam kucającego Malika.

- Co? - spytała zamykając oczy, aby na niego nie patrzeć.

- Porozmawiamy? 

- Wszystko jest przecież jasne. - powiedziałam siadając na łóżku i szczelnie okrywając się kołdrą.

- Nie. - pokręcił głowę siadając na łóżku obok mnie. - Ty wiesz tylko tyle co sama sobie ułożyłaś i może to co powiedzieli ci chłopaki. 

- A co tu jeszcze więcej mówić? - spytałam, wiedząc, że prędzej czy później się popłaczę. Najpierw straciłam tatę, teraz tracę jego i doskonale o tym wiem. - Widziałam cię z dziewczyną, którą naprawdę kochasz...

- Ale Ems, Skarbie...

- Nie mów tak do mnie. - zamknęłam oczy. - Daj spokój sobie z tłumaczeniami to i tak nic nie da.

- Przecież cię kocham. - jęknął łapiąc moją twarz w dłonie, a ja raptownie otworzyłam oczy, w których lśniły łzy. 

- Zayn...

- Ja naprawdę cię kocham, Ems... proszę...

- Wyjdź.

-Kochanie.

- Proszę cię, wyjdź! 

Krzyknęłam płacząc już całkowicie. Rozkleiłam się nawet przy nim, a tak być nie powinno. Wyszedł ze spuszczoną głową i drżącymi ramionami. Przecież dobrze zrobiłam, przecież on tak naprawdę mnie nie kocha... Schowałam twarz w pościel i krzyknęłam. Zaczęłam się drzeć płacząc. Chciałam wykrzyczeć wszystko.

- Nienawidzę miłości. - wydarłam się na cały dom. - Nie ma tego gówna!

Wiedziałam, że wszyscy mnie usłyszą, nawet Zayn, ale taka była prawda. Dla mnie nie ma już miłości i nigdy nie będzie. Szybko wyszłam z łóżka wyciągając z szafy jakieś cichy Liam'a. Ubrałam na siebie jakieś jego spodnie dresowe i dużą bluzę wkładaną przez głowę w kolorze zieleni. Zabrałam telefon, który leżał na łóżku i wyszłam z pokoju. W korytarzu minęłam Niall'a, który patrzył na mnie ze współczuciem, którego wcale nie potrzebowałam, bo po co mnie jeszcze bardziej dobijać. Z nadal przeszklonymi oczyma stanęłam w kuchni patrząc na siedzących przy stole Liam'a i Harry'ego.

- Chłopcy?

- Ems, wszystko w porządku?

- A czy kiedykolwiek było? - spytałam podchodząc do wstającego Liam'a. - Nie chcę tu mieszkać. - powiedziałam przytulając się do przyjaciela. Zaczął gładzić dłońmi moje plecy, które drżały.

- A co masz zamiar zrobić? - spytał.

- Wyprowadzę się. Mam odłożone pieniądze. - spojrzałam na Harry'ego, który patrzył na mnie smutnym wzrokiem. - Kupię mieszkanie.

- Gdzie? - spytał podchodząc do mnie.

- W Bradford. - spojrzałam w jego piękne zielone oczy, które teraz smuciły mnie jeszcze bardziej. - Chcę mieć was blisko.

- Chodź do mnie. - powiedział wyciągając swoje ręce w moją stronę. Wyswobodziłam się z uścisku Liam'a i przylgnęłam całym ciałem do Harry'ego. Jego perfumy uspokajały, a i tak wybuchłam płaczem. - Nie płacz, maluchu.

- Hazz. - jęknęłam w jego szyję.

- Proszę cię, nie płacz.

Pocałował mnie w czoło i jeszcze bardziej do siebie przytulił.

- Jesteście cudowni. Obiecajcie mi, że chociaż wy będziecie ze mną zawsze. - powiedziałam patrząc na przyjaciół.

- Obiecuję. - powiedział każdy z nim, a później we trójkę trwaliśmy w uścisku przyjaźni.

 Wraz z Li i Hazzą jechaliśmy do mieszkania, które miałam zamiar kupić.

- Na pewno chcesz się wyprowadzić? - spytał Harry, który siedział na tylnym siedzeniu.

- Zdecydowanie. - pokiwałam głową. - Nie mogę tam zostać, zwłaszcza, że Zayn niedługo pewnie przyprowadzi dziewczynę, którą naprawdę kocha...

- Przestań już tak mówić! - wydarł się prowadzący Liam. - To, że on okazał się dupkiem, nie oznacza, że już zawsze masz chodzić taka przygnębiona i bez uśmiechu. Nie lubię cię takiej...

- Dlatego wpadłam na jeszcze jeden pomysł. - powiedziałam cicho.

- No? - Harry nachylił się nade mną.

- Może... może zamieszkamy we trójkę? - spytałam patrząc to na jednego to na drugiego.

- Muszę mieć się na oku, więc się zgadzam. - uśmiechnął się Li, kładąc swoją dłoń na moje kolano.

- I ktoś musi cię przytulać. - Harry pocałował mnie w czubek głowy. - Wprowadziłbym się nawet, wtedy jakbyś tego nie zaproponowała.

- Kocham was chłopaki.

Mam najcudowniejszych przyjaciół na ziemi.

Już wieczorem mogłam spać w swoim domu, a właściwie to naszym. Zabraliśmy ze sobą tylko najpotrzebniejsze rzeczy i wnieśliśmy je do środka. Czas rozpocząć nowy etap w życiu tylko z Harry'em i Liam'em.